Kijk in een fietsenwinkel in Jakarta en je zult zien dat fietsen ofwel uitverkocht zijn, of dat de winkelvertegenwoordiger het te druk heeft om je te antwoorden – ofwel omdat ze veel op hun bord hebben om bestellingen te beantwoorden of omdat ze het te druk hebben achieved het repareren van fietsen. Als je je afvraagt waarom dit is, komt dat omdat Indonesiërs winkelcentra verlaten en fietsen als hun nieuwe tijdverdrijf beginnen.
In 2020 bleek uit gegevens verzameld door het Instituut voor Transport- en Ontwikkelingsbeleid dat het fietsgebruik achieved 1.000% is gestegen, zoals geciteerd in het Star-nieuws. Vreemd genoeg, niet zo lang geleden, start 2019, uitten journalisten hun teleurstelling above hoe weinig aandacht werd besteed aan de fietsgemeenschap en hoe Jakarta en zijn gemeenten geen fiets- en voetgangersvriendelijke stad waren. PichayadaPromchertchoo, van Channel News Asia, sprak hierover expliciet haar zorgen uit. Anno 2020 is de aandacht voor fietsen echter 180 graden gedraaid, nu bijna elk huishouden in Indonesië een fiets bezit en er actief gebruik van maakt. Steeds meer mensen verschuiven langzaam hun hobby’s naar fietsen, en de oorzaak van de oorzaak is misschien wat abstracter.
Fietsen was in Indonesië voordat het zelfs maar een land was
Om de fietsgekte in Indonesië te begrijpen, is het belangrijk om kort de geschiedenis van fietsen in Indonesië te begrijpen, en de rol die het speelde vóór de onafhankelijkheid.
In de roman van Tetske T. Van der Wal, “ik dacht dat je het moest weten”, ze documenteerde het leven van haar grootouders in Nederlands-Indië en prees de Nederlanders deels om hun ideeën. Ze stelde hoe invloedrijk de Nederlanders waren bij het introduceren van uitvindingen uit de eerste wereld in Oost-Indië. Slimme Nederlandse ingenieurs, zoals beschreven door Van der Wal, introduceerden wegen, bruggen, spoorwegen en natuurlijk fietsen, en vervolgens wielerbanen.
De fiets werd voor het eerst gebruikt in Indonesië doorway het Indische leger, maar werd al snel gebruikt voor andere activiteiten als middel om van punt A naar punt B te komen. Er was echter een addertje onder het gras.
Een voorbehoud van fietsen voor Indonesiërs was dat ze beperkt waren tot rijke Nederlandse aristocraten. Fietsen waren dure, prestigieuze things en het was een symbool van rijkdom en macht waar alleen een kleine minderheid van heersers van kon genieten. Rapidly-forward naar de jaren 50, de Nederlanders hadden zich al teruggetrokken uit Indonesië, maar lieten hun technologie achter. Vanwege het toenmalige politieke klimaat experienced Soekarno westerse producten verboden Indonesië binnen te komen, waaronder fietsen van Europese en Amerikaanse makelij. Maar dat zorgde weer voor een leegte en de markt voor lokaal gemaakte fietsen werd gevuld door Chinees-Indonesiërs, zo meldt de website ‘Bike for Dad’ van de Chungkalong College, Thailand.
Fietsen begonnen in de jaren 60 en 70 aan populariteit te verliezen, met de introductie van motoren en auto’s. Ze raakten uit de method en waren niet langer een handig vervoermiddel. Wat ooit een ultramoderne uitvinding was, is dat niet meer A la Method. Het probleem is dat de grootouders van Van der Wal zich niet realiseerden hoe groot het wielrennen 80 jaar afterwards zou zijn.
In het onderzoekspaper van Syaiful Afif “The Climbing of Center Class in Indonesia: Option and Problem”, voorspelde hij in 1998 dat er in 2020 85 miljoen mensen in de consumerende klasse zouden zijn. Hij had gelijk. De middenklasse van Indonesië heeft meer dan ooit geld om uit te geven en dit heeft aantoonbaar bijgedragen aan het stimuleren van ten minste één industrie: fietsen.
Ondanks niet meer autovrije dagen voorlopig fietsen meer mensen dan ooit tevoren. Het antwoord op dit fenomeen: Coronavirus. Satisfied nieuwe beperkingen op het aantal mensen dat in een vehicle magazine zitten en winkelcentra die zijn gesloten, zijn mensen begonnen fulfilled het bedenken van nieuwe ideeën around hoe ze verveling kunnen aanpakken en hun geld kunnen uitgeven. Daarnaast zijn de wegen ook rustiger. Er is ook een consensus dat meer fietsen je match zal houden, en suit zijn is een goede manier om het coronavirus te bestrijden – hoewel onderzoek anders uitwijst. Volgens gegevens van IQAir zijn de vervuilingsniveaus ook gedaald tot een historisch dieptepunt. Recente gegevens toonden aan dat de lucht in Jakarta een luchtkwaliteitsindex (AQI) experienced van gemiddeld slechts 74 (juli 2020). Al deze factoren kwamen mooi samen en resulteerden zo in de nieuwe fietsrage.
Fietsen heeft nu een opkomst gezien en het is difficult op weg de favoriete tijd van Indonesië te worden. Maar de redenen gaan verder dan alleen een “verleden tijd” om te doen wanneer tieners zich vervelen, of wanneer kantoormedewerkers thuis nietsdoen.
Wat is er anders dan toen en nu? Fietsen is veranderd in een vorm van identiteit – het is een manier voor individuen om het gevoel te hebben deel uit te maken van een gemeenschap en een gevoel van verbondenheid te hebben. De uniformen die sommige groepen dragen als ze rijden, zijn vergelijkbaar met die van Harley Davidson Groups, of zelfs extremere groepen zoals gangsters van de westkust van Amerika en de punk-subcultuur. Het symboliseert een vorm van gezelschap, internet als elk ander sportteam. Het is een ongeschreven afspraak om samen te rijden en vrienden te zijn.
Web zoals fietsen werd geassocieerd fulfilled status, rijkdom en macht tijdens de Nederlandse koloniale periode, heeft het opnieuw zijn eigen branding gekregen, niet noodzakelijkerwijs more than rijkdom, maar around gezondheid, physical fitness, gezelschap en solidariteit – wat belangrijke waarden zijn voor Indonesiërs . Het filter dat bekend staat als sociale media heeft geholpen deze waarden te verspreiden onder jongere Indonesiërs, die zich op hun beurt ook naar andere groepen hebben verspreid en dit is waar we nu zijn, en internet zoals iedereen een andere Harley heeft, heeft iedereen zijn eigen unieke fiets, wat kan vertellen een verhaal in excess of de persoon zelf.
Dit is de reden waarom fietsen een sterkere aanwezigheid heeft gehad, omdat we in tijden leven waarin we op elkaar leunen voor ondersteuning in plaats van individualistisch te zijn. Elkaar helpen is de laatste tijd zoveel belangrijker geworden en fietsen fungeert als een kanaal om deze ideeën van solidariteit tot uitdrukking te brengen. Het is ook een activiteit die iedereen aanspreekt, niet alleen voor rijke aristocraten, maar we nemen fietsen tegenwoordig als vanzelfsprekend aan, maar we moeten niet vergeten dat fietsen op een bepaald moment werden gezien als eerstewereldtechnologie die werd geïntroduceerd in de nieuwe wereld. Wat we vandaag beschouwen als een primitieve vorm van transportation, werd ooit beschouwd als een geweldig technisch hoogstandje. Op dit moment is het onzeker of deze hoopla zal voortduren, of dat het weer een overblijfsel uit de geschiedenis zal zijn, een modegril die “toentertijd leuk” was, maar nooit serieus werd genomen.
