Niet alles wat blinkt is goud zou een andere suggestieve titel zijn voor dit betoverende boek van Alistair Maclean. Maclean neemt ons mee door de straten van Amsterdam waar schijn bedriegt en net zoveel verbergt als een smerige realiteit onthult van geweld en drugsgebruik waar schijnbaar respectabele personages allesbehalve ideaal zijn.
Hoewel het perspectief op Amsterdam misschien wat gedateerd is, aangezien het al in 1969 werd gepubliceerd, blijven misdaad en drugsmisbruik een groot probleem, zelfs vanuit een hedendaags perspectief.
De plot is vrij immediate gericht op een interpol-narcoticaspecialist, Paul Sherman, die op een soort missie naar Amsterdam arriveert. Wat die missie precies is, wordt nooit helemaal duidelijk, hoewel hij in sommige actievolle sequenties afterwards enkele criminelen ontrafelt die zich bezighouden satisfied de drugshandel. We vermoeden dat zijn vriend James Duclos, die in het commence op de meest onhandige manier werd vermoord, op de een of andere manier een integraal onderdeel is van wat die missie ook geweest zou kunnen zijn, aangezien hij informatie had om aan Sherman bekend te maken, wat opnieuw het meest ongemakkelijke was dat hij niet kon omdat hij werd weggedaan voordat hij in staat was om doen.
We krijgen echter een perspectief op sommige personages, zoals de dominee Goodbody of de agent Van Gelder die, hoewel schijnbaar respectabel, in feite criminelen zijn. De ‘held’ Sherman, als we hem zo mogen noemen, is een nogal afgemat karakter en internet zo lomp als de tank uit de Tweede Wereldoorlog waarnaar hij is vernoemd. Hij heeft echter de verdienste dat hij keer op keer de dood kan bedriegen. Zijn handlangers, zoals Maggie die met een vork naar haar dood wordt gegooid, hebben echter niet zoveel geluk. Dat gezegd hebbende, zag ik het nut er niet van in om twee vrouwelijke medewerkers Sherman te laten vergezellen op wat overduidelijk een gevaarlijke missie is, ook al is het niet altijd duidelijk wat die missie precies moet zijn. Er zijn ook een paar schijnbaar zinloze sterfgevallen onderweg, afgezien van die van Maggie en ik kon niet begrijpen wat precies het punt was van zoveel mensen die stierven, hoewel er onderweg heel gemakkelijk wordt verteld dat het te wijten was aan Sherman’s ‘inefficiëntie’.
Ook is het niet erg duidelijk wat Sherman’s relaties precies zijn fulfilled zijn twee vrouwelijke handlangers en uiteraard ook Interpol-medewerkers, aangezien het duidelijk niet een van gelijken is en ook niet een van ‘eerste onder gelijken’. Er is een vleugje romantiek dat slecht past bij de ontvouwing van een nogal sinistere reeks gebeurtenissen, hoewel misschien niet onverwacht gezien het feit dat we duidelijk te maken hebben fulfilled medicine en misdaad in een ogenschijnlijk moderne westerse stad. Het opmerkelijke van ‘Puppet on a Chain’ is natuurlijk dat het niet regiospecifiek is en even duidelijk kan worden getranscribeerd naar elke andere moderne kosmopolitische omgeving waar medicine en misdaad in het spel zijn.